یوسف خـوش نام ... "مولانا"

ای یوسف خوش نام ما

خوش می روی بر بام ما
ای در شکــسته جام ما
ای بــــــر دریـــده دام ما


ای نـــور ما، ای سـور ما
ای دولــــــت منصـــور ما
جوشی بنه در شــور ما
تا می شـــود انگـــور ما


ای دلبـــر و مقصـــود ما
ای قبله و معبود ما
آتش زدی در عــــــود ما
نظاره کـــــــن در دود ما


ای یار ما عیّـــــــــــار ما
دام دل خمّـــــــــــــار ما
پا وا مکــش از کــــار ما
بستان گرو دستـــــار ما


در گل بمــــــانده پای دل
جان میدهم چه جای دل
وز آتـــــش ســـودای دل
ای وای مــا، ای وای دل

گل پونه های وحشی دشت امیدم... "هما میر افشار"

گل پونه های وحشی دشت امیدم
وقت سحر شد
خاموشی شب رفت فردایی دگر شد

من مانده ام تنهای تنها
من مانده ام تنها میان سیل غمها
حبیبم سیل غمها

گل پونه ها نا مهربانی آتشم زد آتشم زد
گل پونه ها بی همزبانی آتشم زد

می خواهم اکنون تا سحر گاهان بخوانم
افسرده ام دیوانه ام آزرده جانم

گل پونه های وحشی دشت امیدم
وقت سحر شد
خاموشی شب رفت فردایی دگر شد

من مانده ام تنهای تنها
من مانده ام تنها میان سیل غمها
حبیبم سیل غمها

برآستان بهار... "نادر نادرپور"

 من آن درخت زمستانی ، بر آستان بھارانم

 که جز به طعنه نمی خندد ، شکوفه بر تن عریانم

 ز نوشخند سحرگاهان ، خبر چگونه توانم داشت

 منی که در شب بی پایان ، گواه گریه ی بارانم

 شکوه سبز بھاران را ، برین کرانه نخواهم دید

 که رنگ زرد خزان دارد ، همیشه خاطر ویرانم

 چنان ز خشم خداوندی ، سرای کودکی ام لرزید

 که خاک خفته مبدل شد ، به گاهواره ی جنبانم

 درین دیار غریب ای دل ، نشان ره از چه کسی پرسم ؟

 که همچو برگ زمین خورده ، اسیر پنجه ی طوفانم

 میان نیک و بد ایام ، تفاوتی نتوانم یافت

 که روز من به شبم ماند ، بھار من به زمستانم

 نه آرزوی سفر دارد ، نه اشتیاق خطر کردن ،

 دلی که می تپد از وحشت ، در اندرون پریشانم

 غلام همت خورشیدم ، که چون دریچه فرو بندد

 نه از هراس من اندیشد ، نه از سیاهی زندانم

 کجاست باد سحرگاهان ، که در صفای پس از باران

 کند به یاد تو ، ای ایران ! به بوی خاک تو مھمانم

بهاریه... "سعدی"

برخیز که می‌رود زمستان

 بگشای در سرای بستان

 نارنج و بنفشه بر طبق نه

 منقل بگذار در شبستان

 وین پرده بگوی تا به یک بار

 زحمت ببرد ز پیش ایوان

 برخیز که باد صبح نوروز

 در باغچه می‌کند گل افشان

 خاموشی بلبلان مشتاق

 در موسم گل ندارد امکان

 آواز دهل نهان نماند

 در زیر گلیم و عشق پنهان

 بوی گل بامداد نوروز

 و آواز خوش هزاردستان

 بس جامه فروختست و دستار

 بس خانه که سوختست و دکان

 ما را سر دوست بر کنارست

 آنک سر دشمنان و سندان

چشمی که به دوست برکند دوست

 بر هم ننهد ز تیرباران

 سعدی چو به میوه می‌رسد دست

 سهلست جفای بوستانبان