خدا تو را... "مهدی فرجی"

 خدا تو را به همان صورتی که می‌خواهم

 قلم به دست گرفت و کشید همراهم‌

کسی به نام من از ساعت جهان گم شد

 همان دقیقه که پیدا شدی سرِ راهم‌

 قبول دارم‌، تقصیر سربه‌زیریِ توست‌

 اگر رسید به آن سیب‌، دست کوتاهم‌

پر از ظرافت و زیبایی زنی، اما

 تو را بخاطر این چیزها نمی‌خواهم‌

به کاسه‌ی کلمات زمین نمی‌گنجی‌

 برای درک تو درمانده است الفبا هم‌

تو دوست داری شهر مرا و عادت کرد

 به کفش‌های تو پس‌کوچه‌های اینجا هم

 "از مجموعه یروسری باد را تکان می‌داد "

دیدار رخ یار دل‌افروز و دگر هیچ... "ملک الشعرا بهار"

شمع ایم و دلی مشعله‌افروز و دگر هیچ

 شب تا به سحر گریه‌ی جانسوز و دگر هیچ

افسانه بود معنی دیدار، که دادند

 در پرده یکی وعده‌ی مرموز و دگر هیچ

خواهی که شوی باخبر از کشف و کرامات

 مردانگی و عشق بیاموز و دگر هیچ

زین قوم چه خواهی؟ که بهین پیشه‌ورانش

  گهواره‌تراش‌اند و کفن‌دوز و دگر هیچ

زین مدرسه هرگز مطلب علم که اینجاست

 لوحی سیه و چند بدآموز و دگر هیچ

خواهد بدل عمر، بهار از همه گیتی

 دیدار رخ یار دل‌افروز و دگر هیچ

زیباتر آنچه مانده ز بابا از آن تو... "وحشی بافقی"

زیباتر آنچه مانده ز بابا از آن تو

بد ای برادر از من و اعلا از آن تو

این تاس خالی از من و آن کوزه ای که بود

پارینه پر زشهد مصفا از آن تو

یابوی ریسمان گسل میخ کن ز من

مهمیز کله تیز مطلا از آن تو

آن دیگ لب شکسته صابون پزی ز من

آن چمچه هریسه و حلوا از آن تو

این قوچ شاخ کج که زند شاخ ازآن من

غوغای جنگ قوچ و تماشا از آن تو

این استر چموش لگد زن از آن من

آن گربه مصاحب بابا از آن تو

از صحن خانه تا به لب بام ازآن من

از بام خانه تا به ثریا از آن  تو

خانه دوست کجاست...؟ "سهراب سپهری"

    خانه دوست کجاست؟  در فلق بود که پرسید سوار.
     آسمان مکثی کرد

     رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شن‌ها بخشید
     و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت :

     نرسیده به درخت
     کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است
     و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است
     می‌روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ ، سر به در می‌آرد
     پس به سمت گل تنهایی می‌پیچی
     دو قدم مانده به گل
     پای فواره جاوید اساطیر زمین می‌مانی
     و تو را ترسی شفاف فرا می‌گیرد.
     در صمیمیت سیال فضا ، خش‌خشی می‌شنوی :
     کودکی می‌بینی
     رفته از کاج بلندی بالا ، جوجه بردارد از لانه نور
     و از او می‌پرسی
     خانه دوست کجاست؟

تا که بودیم نبودیم کسی... "؟"

 تا که بودیم نبودیم کسی،

کشت ما را غم بی هم نفسی

تا که رفتیم همه یار شدند،

خفته ایم و همه بیدار شدند

قدر آئینه بدانیم چو هست

نه در آن وقت که افتاد و شکست

در حیرتم از مرام این مردم پست

این طایفه ی زنده کش مرده پرست

تا هست به ذلت بکشندش به جفا

تا رفت به عزت ببرندش سر دست

آه می ترسم شبی رسوا شوم،

بدتر از رسواییم تنها شوم

آه ازآن تیر و از آن روی و کمند،

پیش رویم خنده پشتم پوزخند!                                                                    

مناجات علی ای همای رحمت... "شهریار"

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را

که به ماسوا فکندی همه سایه هما را

دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین

به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند

چو علی گرفته باشد سر چشمه بقا را

مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ

به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

برو ای گدای مسکین در خانه علی زن

که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من

چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا

بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب

که علم کند به عالم شهدای کربلا را

چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان

چو علی که میتواند که بسر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت

متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را

بدو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت

که ز کوی او غباری به من آر توتیا را

به امید آن که شاید برسد به خاک پایت

چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را

چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان

که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را

چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم

که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را

«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی

به پیام آشنائی بنوازد آشنا را»

ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب

غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا

تو را دوست دارم... "سهیل محمودی"

 عاشقانه ترین..................................

تو را دوست دارم ، چرا باورت نیست ؟
به عشقت دچارم ، چرا باورت نیست ؟

تمام خودم را _ اگر چند ناچیز _
به تو می سپارم ، چرا باورت نیست ؟

من ابری ترین بُغض - بُغضی که باید -
که باید ببارم ، چرا باورت نیست ؟

اگر هم در آتش ، ولی باز با تو
قدم می گذارم ، چرا باورت نیست ؟

کویرم ، پُر از تشنگی... با تو امّا
پُر از چشمه سارم چرا باورت نیست ؟

کنار تو چون جویباران ِ جاری 
صدای بهارم ، چرا باورت نیست ؟