کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی...؟ "محمدعلی بهمنی"

میلادت مبارک... "؟"

امروز خورشید درخشان‌تر است

و آسمان آبی‌تر

نسیم زندگی را به پرواز می‌کشد

و پرنده آواز  جدید می‌سراید

امروز بهاری دیگر است

در روز تولد مهربان‌ترین

در میلاد کسی که  چشمانم با  حضورش بارانی است

امروز را شادتر خواهم بود

و دلم را به میهمانی آسمان خواهم برد

جشنی برای میلادت بر پا خواهم کرد

تمامی گلها و سبزه‌ها در میهمانی ما خواهند سرود

ای مهربان‌ترین

روزهای زندگی هر روز گوارا باد

میلادت مبارک نورسیده نازنین...

من خسته‌ام... "نجمه زارع"

من خسته‌ام، تو خسته‌ای آیا شبیه من؟
یک شاعر شکسته‌ی تنها شبیه من

حتی خودم شنیده‌ام از این کلاغ‌ها

در شهر یک نفر شده پیدا شبیه من

امروز دل نبند به مردم که می‌شود

این‌گونه روزگار تو ـ فردا ـ شبیه من

ای هم‌قفس بخوان که زِ سوز تو روشن است

خواهی گذشت روزی از این‌جا شبیه من

از لحن شعرهای تو معلوم می‌شود

مانند مردم است دلت یا شبیه من

من زنده‌ام به شایعه‌ها اعتنا نکن

در شهر کشته‌اند کسی را شبیه من

شکر آزادی... "ملک الشعرا بهار"

من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید

 قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید

فصل گل می گذرد هم نفسان بهر خدا

 بنشینید به باغی و مرا یاد کنید

عندلیبان گل سوری به چمن کرد ورود

 بهر شاد باش قدومش همه فریاد کنید

یاد از این مرغ گرفتارکنید ای مرغان

 چو تماشای گل و لاله و شمشاد کنید

هر که دارد ز شما مرغ اسیری به قفس

 برده در باغ و یاد منش  آزاد کنید

آشیان من بیچاره اگر سوخت چه باک

 فکر ویران شدن خانه  صیاد کنید

شمع اگر کشته شد از یاد مدارید عجب

 یاد پروانه هستی شده بر باد کنید

بیستون بر سر راه است مبادا از شیرین

 خبری گفته و غمگین دل فرهاد کنید

جور و بیداد کند عمر جوانان  کوتاه

 ای بزرگان وطن بهر خدا داد کنید

گر شد از جور شما خانه موری ویران

 خانه خویش محال است که آباد کنید

کنج ویرانه زندان شد اگر سهم بهار

 شکر آزادی و آن گنج خدا داد  کنید 

این روزها که آینه هم فکر ظاهر است… "سیدمهدی موسوی "

این روزهــا  کـــــه آینه هم  فکــر ظاهر است

هرکس که گفته است خدا نیست کافراست

با  دیدن  قیافه  این  مردمان ِ خوب

باید قبول کرد که گندم مقصّر است

آن سایه ای که پشت سرت راه می رود

گرگی مخوف در کت و شلوار عابر است

کمتر  در  این  زمانه  بـــه  دل  اعتماد  کن

وقتی گرسنه مانده به هر کار حاضر است

شاعر فقط برای خودش حرف می زند

 در گوشه اتاق فقط عکس پنجره ست

آن جاده و غروب قشنگی که داشتیم

حالا نمــاد فاصله در ذهن شاعر است

در ایــن دیار ، آمدن نــو بهـار ِ پوچ

تنها دلیل رفتن مرغ مهاجر است

دارد قطار فاجعـــه نزدیک مــی شود

 بمبی هنوز در چمدان مسافر است…

دل نوشته ها... "رع"

"توی خیالمی"

همین که تو خیالم هستی مارا بس...
همین که تو خیالم هستی و دوستم داری مارا بس...
همین که تو خیالم هستی و دوستم داری و اجازه می دی 
باهات حرف به زنم مارا بس...
همین که تو خیالم هستی و دوستم داری و اجازه می دی
باهات حرف به زنم و شب ها مونس تنهائیم هستی مارا بس...
حالا...
مهربونم، نازنینم سکوتت رو بشکن...

دو تا آرزو هم برات دارم: خدا حفظت کنه و
خدا تورو از توی خیالم نگیره...

*****

دستای سردم تو کویر تنهائی...

به دنبال ساقه گرم شقایق های وحشی می گردن...

آسمان دل پر از ابر است،درد غوغا می کند...

 *****                                                                                                        

شکر خدا که دولت امید می آید...

صدای قدم های مردی رشید می آید...

به امید روزگاری بهتر و پرشورتر...

کزین روزنه امید، امید می آید...

*****                                                                                               

هزار شکر که صبح عقیق می آید...

نسیم طرب از شمیم رفیق می آید...

دلم گرچه روشن است ولیکن...

حصول حقوق ناس از صدیق می آید...

*****                                                                                                      

        ای که سکوت را فریاد می کشی...

        جاودانه می شوی بشکن سکوتت را...

        این نسل تشنه فریادست...

        فریاد انا الحق...

*****                                                                                               

    گل لبخند به لبم بوسه مستانه زند

سرو سرخم شده از قهقهه ام می خندد

چه صبوح طرب انگیز و چه نوائی سرمد 

بر سر بزم وصال تو مهیا باشد...!

*****                                                                                                 

درپی آنم که یک دم

ماه رخسار تو را

  در آسمان دیده ام

  تابان به بینم...

پیش از این ها فکر می کردم خدا... "قیصر امین پور"

پیش از این ها فکر می کردم خدا

خانه ای دارد کنار ابرها

مثل قصر پادشاه قصه ها

خشتی از الماس و خشتی از طلا

پایه های برجش از عاج و بلور

بر سر تختی نشسته با غرور

ماه ، برق کوچکی از تاج او

هر ستاره ، پولکی از تاج او

اطلس پیراهن او ، آسمان

نقشِ روی دامن او ، کهکشان

رعد و برق شب، طنین خنده اش

سیل و طوفان، نعره ی توفنده اش

دکمه ی پیراهن او، آفتاب

برق تیغ و خنجر او، ماهتاب

هیچ کس از جای او آگاه نیست

هیچ کس را در حضورش راه نیست

پیش از اینها خاطرم دلگیر بود

از خدا ، در ذهنم این تصویر بود

آن خدا بی رحم بود و خشمگین

خانه اش در آسمان، دور از زمین

بود، اما در میان ما نبود

مهربان و ساده و زیبا نبود

در دل او دوستی جایی نداشت

مهربانی هیچ معنایی نداشت

هر چه می پرسیدم، از خود، از خدا

از زمین، از آسمان، از ابرها

زود می گفتند: این کار خداست

پرس و جو از کار او کاری خطاست

هر چه می پرسی ، جوابش آتش است

آب اگر خوردی، عذابش آتش است

تا ببندی چشم، کورت می کند

تا شدی نزدیک، دورت می کند

کج گشودی دست، سنگت می کند

کج نهادی پای، لنگت می کند

تا خطا کردی، عذابت می کند

 در میان آتش، آبت می کند ...

با همین قصه، دلم مشغول بود

خوابهایم ، خواب دیو و غول بود

خواب می دیدم که غرق آتشم

در دهانِ شعله های سرکشم

در دهان اژدهایی خشمگین

بر سرم باران ِگُرزِ آتشین

محو می شد نعره هایم، بی صدا

در طنین خنده ی خشمِ خدا ...

نیّت من، در نماز و در دعا

ترس بود و وحشت از خشم خدا

هر چه می کردم، همه از ترس بود

مثل از بر کردن یک درس بود

مثل تمرین حساب و هندسه

مثل تنبیه مدیر مدرسه

تلخ، مثل خنده ای بی حوصله

سخت، مثل حل ِّ صدها مسئله

مثل تکلیف ریاضی سخت بود

مثل صرفِ فعل ماضی سخت بود

تا که یک شب دست در دست پدر

راه افتادم به قصد یک سفر

در میان راه، در یک روستا

خانه ای دیدم، خوب و آشنا

زود پرسیدم : پدر، این جا کجاست ؟

گفت : این جا خانه ی خوب خداست !

گفت این جا می شود یک لحظه ماند

گوشه ای خلوت، نمازی ساده خواند

با وضویی، دست و رویی تازه کرد

با دل خود، گفت و گویی تازه کرد

گفتمش: پس آن خدای خشمگین

خانه اش این جاست؟ این جا، درزمین؟

گفت : آری، خانه ی او بی ریاست

فرش هایش از گلیم و بوریاست

مهربان و ساده و بی کینه است

مثل نوری در دل آیینه است

عادت او نیست خشم و دشمنی

نام او نور و نشانش روشنی

خشم، نامی ازنشانی های اوست

حالتی از مهربانی های اوست

قهر او از آشتی ، شیرین تر است

مثل قهرِ مهربانِ مادر است

دوستی را دوست، معنی می دهد

قهر ما با دوست، معنی می دهد

هیچ کس با دشمن خود، قهر نیست

قهریِ او هم نشان دوستی است ...

تازه فهمیدم خدایم، این خداست

این خدای مهربان و آشناست

دوستی، از من به من نزدیک تر

از رگِ گردن به من نزدیک تر

آن خدای پیش از این را باد برد

نام او را هم دلم از یاد برد

آن خدا مثل خیال و خواب بود

چون حبابی، نقش روی آب بود

می توانم بعد از این، با این خدا

دوست باشم، دوست، پاک و بی ریا

می توان با این خدا پرواز کرد

سفره ی دل را برایش باز کرد

می توان درباره ی گل حرف زد

صاف و ساده، مثل بلبل حرف زد

چکه چکه مثل باران راز گفت

با دو قطره، صد هزاران راز گفت

می توان با او صمیمی حرف زد

مثل یاران قدیمی حرف زد

می توان تصنیفی از پرواز خواند

با الفبای سکوت آواز خواند

می توان مثل علف ها حرف زد

با زبان بی الفبا حرف زد

می توان در باره ی هر چیز گفت

می توان شعری خیال انگیز گفت

مثل این شعر روان و آشنا:

« پیش از این ها فکر می کردم خدا . . .»