به شعر خودت پناه بیاور... "امیر ارجینی"

برایم از دل برکه دو کاسه ماه بیاور

هواى روى تو دارم مرا به راه بیاور

بریز تا که بریزم بنوش تا که بنوشم

به پاس پاکى ام امشب کمى گناه بیاور

در امتداد نگاهت , به گیسوان سیاهت

براى روز سپیدم , شبى سیاه بیاور

به صبر نه , به سکوتم. دوباره رو به سقوطم

شکست خورده ام از خود تو هم سپاه بیاور

به مهربانى اگر نه , به اخم خویش دوباره

تمام جان مرا به شکنجه گاه بیاور

هوا , هواى تو بوده غزل براى تو بوده

دلت گرفت , به شعر خودت پناه بیاور

شاعر ببخش اگر غزلت را ترانه کشت... "امیرارجینی"

شاعر ببخش اگر غزلت را ترانه کشت

دور از غزل ترانه ترا شاعرانه کشت

تنها سکوت کردى و غم را قلم زدى

خود را قدم زدى و ترا بهت خانه کشت

پیش از نگاه گنگ خیابان به عابران

شب پرسه هاى کوچه ترا عاشقانه کشت

هم جان خنده را غم آن روزها گرفت

هم بغض را تب نرسیدن به شانه کشت

من با ترانه از تو و عشق تو سوختم

از تو , تویى که اینهمه را بى بهانه کشت

فهمیده ام براى رفیقان نیمه راه

خود را نباید اینهمه در این زمانه کشت

با واژه ها دوباره به من زندگى ببخش

با من نمانده هیچ به غیر از توان کشت

‫